خیزش تماشاگران به احترام کودک زباله گرد و ماجرای فیشهای نجومی
تاریخ انتشار: ۸ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۱۳۴۰۶
این بازیگر و نویسنده از ویژگیهای نمایشنامه «فیشآباد» میگوید و با ابراز خرسندی از استقبال تماشاگران از اجرای این نمایش ادامه میدهد: تماشاگر با چنان ولعی این نمایش را نگاه میکند که حس میکنم از نظر دلی و ذهنی با کار ارتباط برقرار میکند و چون تریبونی ندارد، به خوبی با کاری که حرف دل او را میزند، همراه میشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
همتی با اشاره به اینکه این نمایش با حمایت خیریه فرشتههای بهشتی روی صحنه میرود، اضافه میکند: هر شب میزبان یکی از کودکان کار هستیم و بخشی از فروش روزانه گیشه به صورت کارت هدیه تقدیم این کودکان میشود. درواقع کودکان کار و زبالهگرد، قهرمانان نمایش ما هستند. پسران یا دختران کم سن و سالی که به اجبار، مسئولیت بخش اقتصادی خانواده خود را بر عهده دارند.
او میافزاید: نمایش ما درباره فیشهای نجومی است. اگر این فیشهای نجومی نبود، الان کودک کار و زبالهگرد نداشتیم و همه میتوانستیم زیر سقف خداوند کنار یک سفره همراه با خانوادههایمان بنشینیم.
همتی با بیان اینکه گروه اجرایی بشدت تحت تاثیر حضور کودکان کار در نمایش قرار میگیرند، میگوید: این کودکان در پایان اجرا کنار ما هستند. جالب است بدون اینکه ما بگوییم، تماشاگران به احترام آنان به پا میخیزند و و برایشان کف میزنند. این تشویق تماشاگران که ناخودآگاه اتفاق میافتد، چنان است که برای ما شیرینترین لحظه اجرا را رقم میزند.
این فعال تئاتری درباره حضور خودش به عنوان یکی از بازیگران نمایش که نقش خودش را بازی میکند، توضیح میدهد: داستان از این قرار است که پولهای هنگفتی به حساب آقایی میرود. او تصمیم میگیرد که اگر این پول به ناحق به دست آمده است، آن را برنگرداند و به نیازمندان بدهد. یکی از این پولهایی که به اشتباه به حساب او واریز شده، مال قرارداد تئاتری من است و از آنجاکه دستمزد تئاتریها ناچیز و حلال و خالص است، صاحب حساب آن را برمیگردند و این گونه است که من در نقش خودم روی صحنه میروم که البته نقش کوتاهی است ولی معتقدم به قول استانیسلاوسکی که نقش کوتاه و بلند نداریم بلکه آدم کوچک و بزرگ داریم.
او که ده سال پیش خودش همین نمایش را در تماشاخانه سرو روی صحنه برده، درباره اجرای دوباره آن به کارگردانی اشکان درویشی توضیح میدهد: وقت اشکان بحث اجرا را مطرح کرد، مدام فکر میکردم چرا میخواهد این نمایشنامه را روی صحنه ببرد اما متاسفانه هنوز در کشورمان بحث فیشهای نجومی، استخدامهای غیراصولی، سیسمونی و بیتالمال و ... مطرح است. در شرایط امروز که کمیت اقتصاد بشدت لنگ میزند، این نمایش همچنان حرفی برای گفتن دارد.
همتی با اشاره به تفاوت اجرای این دوره نمایش با اجرای ۱۰ سال پیش اضافه میکند: اشکان درویشی نگاه خودش را دارد و خیلی علاقهمند است که این اجرا با اجرای قبلی متفاوت باشد. به همین دلیل این «فیشآباد» با «فیشآباد» قبلی تفاوت زیادی دارد. ۲ صحنه به نمایش اضافه شده بدون اینکه مدت زمان کار تغییر کند. با احترام به متنی که نوشتهام، معتقدم به مرور زمان باید دیالوگها را امروزیتر کرد و این کار را انجام دادهام.
نمایش «فیشآباد» به کارگردانی و تهیهکنندگی اشکان درویشی و نویسندگی سیروس همتی از چهارشنبه ۳ اسفند در سالن شماره ۲ پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است و تا جمعه ۲۶ اسفندماه اجرا دارد.
این نمایش که به موضوع حقوق های نجومی پرداخته و انتقادهای مدیریتی را مطرح میکند، در مرداد ماه سال ۹۶ به کارگردانی سیروس همتی در تئاتر شهر نمایشنامهخوانی شده و در دی ماه ۹۶ نیز در تماشاخانه سرو روی صحنه رفته است که در آن زمان با استقبال مخاطبان مواجه شد.
محمود موسوی، سولماز حصاری، پوریا محمدزاده، ریحانه پهلوان، عاطفه سمرقندی با حضور خسرو احمدی و سیروس همتی بازیگران این نمایش هستند.
این نمایش که مدت زمان اجرای آن یک ساعت است، هر شب ساعت ۱۹ و پانزده دقیقه در سالن شماره ۲ پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه میرود.
۵۷۲۴۷
کد خبر 1736492منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: تئاتر کودکان کار تئاتر شهر فیش های نجومی روی صحنه فیش آباد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۱۳۴۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا ژاپنیها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟
شوهر اویوا میخواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیتآمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!
به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی».
قرنها پیش، داستانهای ارواح در ژاپن بسیار نقل میشدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشتهشده از سالهای ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستانهایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.
داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد.
کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، میگوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدتها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.
تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامههای آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.
کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوههای ویژه پیچیدهای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل میکرد.
بروکس میگوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیتها با کمک آنها پرواز میکردند، همگی نشاندهنده حضور ارواح بودند.»
هزاران چاپ با قیمتهای شگفتآور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس میگوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود.
چنین نمونههای رنگارنگ و زندهای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی میمانند، بهویژه چاپهایی که شامل برگههای کاغذی بلند میشدند تا جلوههای پیچیده صحنه را منعکس کنند.
یکی از چاپهای چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را میبینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را میبینید، خدمتکاری که ناخنهای دستش بعد از مرگ همچنان رشد میکنند.
این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده میشوند که لباسش را سریع عوض میکند.
در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه میگذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس میگوید چاپها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپها نادر هستند، به خصوص آنهایی که کاملاً سالم باقی ماندند.
ارواح قرنها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آنها، مخاطبان نخبهتر و باهوشتر بود.
شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی
فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه میگوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیتهایی با ماسکهای چوبی استادانه میشد. او میگوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود میگیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آنها اتفاق میافتد.»
تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیتهای ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقابها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت.
فلتنز میگوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهینآمیز است، چون اسطورهشناسی نو را از بین میبرد.»
«داستانهای نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبحها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آنها داستانهایی از گذشتههای دور بود و آن داستانها اغلب با مکانهای خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند».
«آن داستانها از طریق ارواح مرتبط با آن مکانها بیان میشوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.»
به راستی چرا ارواح در سنتهای فرهنگی ژاپن دوام آوردهاند و در دوره ادو احیا شدند؟
به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعهدار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعهی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستانهای شبحآلود اشکالی از عدالت در جامعهی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود».
«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانهای، تماشای این نوع نمایشها که در آنها، ارواح میتوانستند به روشی که مردم نمیتوانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشههای انتقامجویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.»
بروکس میگوید دانستن شمار چاپهای آن زمان دشوار است و مردم هنوز آنها را با روشهای سنتی میسازند.
بینندگان حتماً میتوانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلمهای مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند.
بروکس میگوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آنها را فیلمهای ترسناک ژاپنی میشناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان میتوانید چیزهایی ببینید که میشناسید و به آنها علاقه دارید.»
کانال عصر ایران در تلگرام